Hubert Kostka urodził się 27 maja 1940 w Markowicach (dawniej Markdorf, Markowitz). Karierę sportową rozpoczął w klubie LZS Markowice. W 1957 przeszedł do Unii Racibórz, a jesienią 1960 do Górnika Zabrze. W barwach Górnika występował przez 14 sezonów ligowych, rozegrał 301 meczów oficjalnych, w tym 221 w ekstraklasie. Zdobył jako piłkarz 8 tytułów mistrza Polski (1961, 1963-1966, 1970-1972) i 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), grał także w wiedeńskim finale europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów, przegranym 1:2 z Manchesterem City.

Do najlepszych występów Kostki w kadrze zaliczano mecze przeciwko Belgom (1967), Holendrom (1969) i Bułgarom (1969). Został także zapamiętany z występów w barwach Górnika w meczach europejskich pucharów – z Dynamem Kijów (1967), Manchesterem United (1968), AS Roma (1970). Był uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy.

Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się trenowaniem ekip młodzieżowych Górnika. W 1976 po raz pierwszy został trenerem zespołu seniorów; w pierwszym sezonie poprowadził drużynę do 3. miejsca w ekstraklasie, ale kolejny słabszy sezon (zakończony spadkiem) kosztował go utratę posady na półmetku ligi. W następnych latach prowadził m.in. Szombierki Bytom (mistrzostwo Polski 1980); powrócił do Górnika Zabrze w 1983 i zdobył tytuły mistrzowskie w 1985 i 1986. Trzeci raz prowadził klub z Zabrza przez kilka miesięcy 1994. Był ponadto trenerem Walki Makoszowy, Zagłębia Sosnowiec, Olimpii Poznań, Petrochemii Płock, Lechii/Olimpii Gdańsk, Rakowa Częstochowa; w Szwajcarii prowadził kluby z Grenchen i Aarau.

Jako trener współpracował z Kazimierzem Górskim w sztabie szkoleniowym przygotowującym start Polaków na mistrzostwach świata w 1974 oraz w eliminacjach mistrzostw Europy w 1975. Pomagał także następnym szkoleniowcom kadry – Jackowi Gmochowi i Antoniemu Piechniczkowi w przygotowaniach do kolejnych Mundiali. Sam kandydował na stanowisko trenera selekcjonera Polski w 1989, ale przegrał z Andrzejem Strejlauem. Tygodnik Piłka Nożna przyznał mu trzy razy tytuł Trenera Roku.

W reprezentacji Polski bronił w latach 1962-1972, zaliczając 32 oficjalne występy. W trzech z nich pełnił obowiązki kapitana polskiego zespołu. Największy sukces w karierze reprezentacyjnej odniósł u jej schyłku, sięgając z zespołem Kazimierza Górskiego po złoto olimpijskie w Monachium w 1972.

Waldemar Cimander W lidze debiutował 29 sierpnia 1976 roku, kiedy w wyjazdowym meczu ze Stalą Mielec – wtedy mistrzem Polski – na „głęboką wodę” wpuścił go sam Hubert Kostka, dokonując w 25 minucie zmiany w bramce. Zszedł z niej medalista mistrzostw świata w Niemczech Jan Fischer, a wszedł 21-letni Cimander. - Oczywiście, że pamiętam. Takich dni się nie zapomina. Przegraliśmy 0:2, puściłem wtedy jednego gola. W ostatniej minucie pokonał mnie nie byle kto, tylko Grzegorz Lato. Można powiedzieć, że wtedy w Górniku „rządzili” chłopcy z Mikulczyc. W Sparcie – oprócz mnie – grali wcześniej Jurek Gorgoń, Bernard Jarzina, Achim Hutka i Irek Lazurowicz. Nieźle, jak na jeden klub z dzielnicy Zabrza – wspominał Cimander, który  w barwach Górnika rozegrał 81 meczów w lidze, a 117 w różnych rozgrywkach, a w ostatnich latach kilkukrotnie odwiedził Zabrze i stadion.

- Sporo przeżyłem. Grę w pucharach z Aston Villą, trzecie miejsce w 1977, spadek, awans… Burzliwe to były czas. Ostatecznie w 1981 roku wyjechałem do Stuttgartu, grałem w miejscowym Kickers. Czasami jestem w Polsce, ale nie byłem jeszcze na nowym stadionie. Musiałem go zobaczyć – wspominał podczas jednej z wizyt na stadionie. Pytany o pamiętny mecz, mówi krótko: - Sporo ważnych i niezapomnianych, ale jeżeli w meczu Górnik – Legia broni się rzut karny wykonywany przez Kazimierza Deynę, zostaje to w pamięci na zawsze. Zremisowaliśmy wtedy 2:2. Grałem chyba piąty mecz w lidze, Deyna był gwiazdą światowego futbolu.

Waldemar Cimander w Niemczech mieszka od 36 lat, kibicuje VfB Stuttgart i oczywiście Górnikowi.