Był rok 1963, Górnik w 1/16 Pucharu Europy wylosował Austrię Wiedeń. Mistrz Polski kontra legendarny mistrz Austrii. Kluby z Wiednia przez dekady były nieosiągalnym wzorem dla polskich drużyn.

Nikt jednak nie spodziewał się, że 18 września przejdzie do historii polskiego sportu. Wszystko przez… frekwencję. Nie brak opinii, że tego dnia na Stadionie Śląskim zasiadło nawet 120 tysięcy widzów!
Oto, co pisał dzień przed meczem katowicki „Sport”. Dla wielu kibiców młodszego pokolenia te słowa mogą brzmieć zaskakująco…

„Kibice Ruchu liczą godziny. Kibice Polonii również. Sympatycy Zagłębia trzymają kciuki: — żeby Górnik zagrał dziś tak, jak w pamiętną sobotę 28 sierpnia kiedy wygrał z Zagłębiem 7:1. Górnicy Szombierek, którzy poza jedenastką Pawła Sobka i braci Wilimów nie widzą „bożego świata”, od kilku dni egzaminują „dźwięk” swoich gardeł. Kibice Piasta, Rapidu, Slavii, Dębu, Naprzodu, Concordli, setek klubów i klubików z całego Śląska, Zagłębia, Opolszczyzny, Krakowskiego („pasiaki" specjalnie przełożyły mistrzowski mecz z Polonią Bydgoszcz na czwartek, by być uczestnikami chorzowskiej uczty), kibice z całej Polski, ci, którzy w normalny, powszedni dzień ligowy dopingują tylko jedną drużynę, tę swoją, najukochańszą, jedyną — dziś zapomną o członkowskich legitymacjach, sercowych zobowiązaniach i klubowych herbach. Wszyscy będą za Górnikiem. Oczywiście w tej samej tonacji, co rodzimi zabrzanie; tak samo głośno, przekonywająco i — co najważniejsze — sportowo.
Prezes Ruchu, Inż. Czesław Ochab, w imieniu zarządu i sympatyków „niebieskich” zapewnił: - Nasi piłkarze mają już bilety w kieszeni, członkowie zarządu też. Nasi kibice również bardzo wcześnie zaopatrzyli się w karty wstępu. Idziemy dopingować Pohla, Szołtysika, Oślizłę, Kowalskiego, Lentnera. Górnik jest naszym rywalem tylko wówczas, kiedy stajemy do bezpośredniego pojedynku o ligowe punkty. Dziś mistrz Polski i reprezentant kraju w PKME jest również naszym reprezentantem”.

Prawda, że brzmi to szokująco? Ale tak było ponad pół wieku temu. Teraz czas na samą relację.

„Jak długo Stadion Śląski stadionem, nie widział on tak wielkiej ilości widzów z okazji imprezy sportowej. Przybyli oni nie tylko z Katowic i okolicy. Do Chorzowa zjechały wycieczki z całego kraju. Przyjechali kibice i piłkarze, ba nawet całe drużyny, spodziewając się, że „wielkie’’ widowisko dostarczy im sporo materiału porównawczego i w swej pracy codziennej skorzystają z tej poglądowej lekcji. Wypełniły się więc wszystkie miejsca, tłumy obsadziły koronę stadionu i przejścia, tak że trudno było o skrawek wolnego miejsca. Dobra atmosfera. Jaka wytworzyła się ostatnio dla piłkarstwa była z całą pewnością głównym magnesem. Chciano zobaczyć Górnika, który, jakby nie było, jest jednym z głównych dostawców naszej kadry reprezentacyjnej, chciano zobaczyć Austrie opromienioną nie tylko sławą wielokrotnego mistrza swego kraju i zdobywcy pucharu, ale też tradycją pięknej, inteligentnej gry”.

Mecz był słaby, jednak – co najważniejsze – Górnik wygrał 1:0 po golu niezawodnego Romana Lentnera. W rewanżu też było 1:0, ale dla Austrii. Trzeba więc było rozegrać trzeci mecz. Zabrzanie zgodzili się, by grać w… Wiedniu. Górnik dostał połowę wpływów z biletów (mecz obejrzało 40000 widzów), spędził też kilka dni w Wiedniu na koszt organizatorów. Na boisku tym razem jakość była przede wszystkim po stronie zabrzan. Pohl trafił w 6 min, a Musiałek w 20. Ostatecznie zabrzanie wygrali 2:1 i awansowali do drugiej rundy. Wielu działaczy, którzy za drużyną pojechali wtedy do Wiednia na mecz, nie wróciło już do Polski. Oni też te spotkania zapamiętali na długo...

Foto: Kroniki Górnika Zabrze