26.10.1958 

Meczem z ŁKS-em Łódź zakończył się sezon 1958. Górnik Zabrze niestety tytułu zdobytego rok wcześniej nie obronił, zajmując ostatecznie trzecie miejsce, a mistrzem został właśnie klub z Łodzi. Ostatni ligowy pojedynek starego mistrza z nowym rozgrywany przy Roosevelta zakończył się rezultatem bezbramkowym. Absencja Pohla i Lentnera w drugiej części sezonu okazały się jednak dużym osłabieniem dla naszego zespołu, jednak w kolejnym sezonie 1959 piłkarze mieli zrobić wszystko aby odzyskać tytuł dla Zabrza.

Derby "przemysłu ciężkiego"

Po zakończeniu jakże owocnej pracy w Górniku przez trenera Zsoltana Opatę, przygotowania do nowego sezonu miesiąc po zakończeniu rozgrywek rozpoczął jego asystent Hubert Skolik. Na Barbórkę - czwartego grudnia zaplanowano mecz towarzyski Górnika z chorzowskim Ruchem. Innymi słowy do pojedynku miały stanąć "jedenastki" reprezentujące górnictwo i hutnictwo. Spotkanie miało być rozegrane na boisku Stali Zabrze. Aura co prawda była mało sprzyjająca, właściwie dokładnie taka sama jak dzisiaj, śnieg i przymrozek, ale i w takich warunkach się grywało... W lidze lepszy był Górnik. W Zabrzu - a właściwie na Stadionie Śląskim w Chorzowie - bo to właśnie tam Zabrzanie pełnili honory gospodarza - wygrał 2:1, przy Cichej zanotowano bezbramkowy remis. Ale mecze towarzyskie rządzą się zupełnie innymi prawami i widzowie w liczbie około jednego tysiąca - spotkanie rozgrywane było w godzinach południowych, przybyli na stadion, aby zobaczyć bramki w starciu trzeciej i czwartej drużyny ostatniego sezonu.

Trochę gry, trochę przypadku

Górnik wystąpił w tym spotkaniu bez Kaczmarczyka, Gawlika i Jankowskiego, Ruch natomiast bez Cieślika. W pierwszej połowie na boisku dominowała...zima. Zaśnieżona murawa, ślisko a więc i piłka nie zachowuje się tak jakby życzyli sobie tego piłkarze. W zagraniach obu zespołów było sporo przypadku, choć gracze starali się jak mogli. Jednak bardzo często tracili równowagę i lądowali w śniegu. Tak wyglądało pierwsze 45 minut, które jednak bardziej sprzyjało "niebieskim". To oni schodzili do szatni prowadząc 3:1 po golach Piechaczka, Piedy i samobójczym trafieniu Henryka Hajduka. Jedyny gol dla gospodarzy było dziełem Ernesta Pohla. 

Zabrzańska nawałnica

Być może w przerwie meczu nasi piłkarze spożyli lekki ale przede wszystkim ciepły i energetyczny posiłek regeneracyjny, bo w drugiej odsłonie meczu to oni narzucili swoje warunki i tak było do ostatniego gwizdka sędziego.  Górnicy znajdowali się w nieustannej ofensywie, a fakt dysponowanie zdecydowanie lepszą linią ofensywy niż goście sprawił, że zaczęli szybko odrabiać straty. Pohl z Lentnerem dzielili i rządzili z przodu i bardzo szybko nasi zawodnicy doprowadzili do wyrównania. Z tyłu bezbłędny Stefan Floreński, świetnie kierując kolegami z defensywy, udaremniał jakiekolwiek zapędy Chorzowian. Piłkarze Ruchu byli tak mocno naciskani, że dwukrotnie trafiali do własnej bramki. Widać było, że piłkarze z Zabrza dysponują zdecydowanie większym zapasem sił, co było zasługą trenera Opaty, który przywiązywał kluczową wagę do przygotowania fizycznego zespołu. Ostatecznie całe spotkanie zakończyło się okazałym zwycięstwem Górnika 6:3. Bezsprzecznie ciekawostką tego meczu był fakt, że na dziewięć goli jakie padły aż trzy były "swojakami"! Tą wygraną nasi piłkarze sprawili wielką radość wszystkim górnikom z okazji ich święta.

Górnik zagrał w następującym zestawieniu:

Śliwka - Franosz, Floreński, Hajduk - Pieczka, Olejnik - Burczyk, Fojcik, Pohl, Kowal, Czech (Lentner)

Autor: Marek Dziechciarz