Skontaktował się z nami Zdzisław Podedworny, który w przeszłości trzy razy był trenerem Górnika Zabrze. Choć nigdy nie wywalczył z zespołem medalu mistrzostw Polski, to w 1982 roku trzech jego podopiecznych pojechało na mistrzostwa świata do Hiszpanii i przywiozło srebrny medal.

- Wiem, że Marcin Brosz ma zasłużony urlop, więc nie chcę mu przeszkadzać. Proszę jednak przekazać, że Zdzisław Podedworny nisko i z szacunkiem się kłania. Jak starszy trener czuję dumę z tego, co zrobił. Myślę, że już ma miejsce wśród tych trenerów, którzy odcisnęli pozytywne piętno na klubie.

Przekażemy na pewno. Oglądał pan ostatnie mecze?
- Ostatnie? Oglądałem wszystkie mecze! Mam ponad 70 lat i od co najmniej dwudziestu oglądam piłkę bez większych emocji. Teraz sam złapałem się na tym, że powrotnie się denerwowałem. Sam się zastanawiałem, co się ze mną na starość dzieje. To najlepiej świadczy o tym, że nie dało się obok Górnika przejść obojętnie.

Skąd te nerwy?
- Bo jak ktoś podejmuje się tak ciężkiego i ryzykownego zadania, w dodatku w klubie, który jest ci bliski, to trzymasz kciuki, by mu się powiodło. Trenerowi, piłkarzom, całemu Górnikowi. Trzeba być bardzo odważnym i mieć wielki zapał, by dziś, kiedy jest tylu menedżerów proponujących piłkarzy z całego świata, zdecydować się na młodych chłopaków z okolicy. Marcin to zrobił i wygrał. Absolutnie zasłużenie został trenerem roku, a moim zdaniem jest trenerem ostatnich dwóch lat, bo wiemy w jakim momencie przejmował zespół.

Jakieś porównania do „pańskich” czasów”?
- W piłce mówimy o dwóch epokach, ale nasz Górnik też był oparty o chłopaków stąd. Przecież u mnie grali Matysik, Pałasz, Dolny, Dankowski, Socha, Majka, Piotrowicz, Cebrat, Gunia… Długo mógłbym wymieniać. Potem wszyscy zostali mistrzami Polski, ale kiedy trafili do Zabrza mało kto o nich słyszał. Czasy też nie były łatwe. Pamiętam jak jechaliśmy na mecz do Opola z Odrą i dowiedzieliśmy się, że wszystkich nas zwolniono z kopalń. Różnica polegała na tym, że wtedy ten skład można było utrzymać kilka lat i systematycznie wzmacniać. Dziś to nie jest realne. Już słyszę, że odchodzi Kurzawa. A pewnie na tym nie koniec.

Przy okazji Kurzawy, pewnie pojedzie na mistrzostwa świata do Rosji. Może jeszcze Żurkowski. Z pana drużyny trzech piłkarzy wróciło z medalami!
- Fantastyczny sukces polskiej piłki i Górnika. Kurzawie i Żurkowskiemu życzę, by pojechali i grali. Jak wtedy Matysik i Pałasz. Czułem wtedy wielką dumę i myślę, że Marcin Brosz też ją czuje. To także jego wielki sukces, mam nadzieję, że piłkarze to doceniają. Bez jego pracy z nimi nie byłoby ich kadrze. Dał im szansę, postawił… Proszę sobie odpowiedzieć na pytanie, gdzie byli, zanim trafili pod jego opiekę.

Gramy w pucharach. Zapraszamy trenera na mecz…
- Z wielką przyjemnością. Łatwo nie będzie, ale jeżeli mogę, to mam prośbę do trener i klubu. Nie schodźcie z tej drogi. Trzeba być konsekwentnym. Dla mnie nie czwarte miejsce jest ważne, ale sposób, pomysł i styl w jakim zostało osiągnięte. Jeszcze raz ukłony dla Marcina Brosza.