Kręte drogi

Był wychowankiem 1.FC Katowice - klubu do którego trafił w 1942 roku. Po dwóch latach przeszedł do TuS (dawniej Gwiazda) Bogucice. A po wyzwoleniu piłkarską karierę kontynuował w KS 20 Katowice. W 1951 roku trafił - nie do końca z własnej woli - do Legii - klubu, który korzystał z wojskowego statusu i w tamtym okresie ściągał do siebie najlepszych piłkarzy, kiedy przychodził czas poboru do wojska. Po zakończeniu "służby" piłkarz szybko wrócił na Śląsk i związał się z radlińskim Górnikiem, który miał stać się sztandarowym klubem resortu. Jednak tamtejszym działaczom z różnych względów taka sytuacja nie odpowiadała i tę rolę miał przejąć Górnik ale z Zabrza. W ten sposób w końcu 1954 roku Edward Jankowski razem z Ewaldem Wiśniowskim stali się piłkarzami klubu, który w sezonie 1955 miał zrealizować jeden cel: awans do I ligi - wówczas najwyższej klasy rozgrywkowej .

Udany szturm

Cel postawiony przez działaczy został zrealizowany i w sezonie 1956 zabrzański Górnik rywalizował już z najlepszymi zespołami w kraju. Piłkarz był jednym z liderów drużyny. Stanowiły o tym jego naturalne cechy. Był napastnikiem wyjątkowym jak na tamte czasy. Świetny technicznie, szybki, twardo grający. Nawet na treningach nie odpuszczał. Był dobrym duchem zespołu, posiadał tzw. „ciąg” na bramkę, a jego mocne plasowane sprawiały duży kłopot bramkarzom. Miał nietypowy zwód, bardzo trudno było odebrać mu piłkę. Słynął z ośmieszania obrońców przeciwnika, co ściągało na niego nieraz kłopoty. Władze PZPN nie chciały tolerować przypadków, kiedy” Jana” po przedrylowaniu przeciwników łącznie z bramkarzem stawał z piłką na linii bramkowej, czekając na ich powrót!

Pamiętny mecz

Już w 1952 roku zadebiutował w reprezentacji Polski - 25 maja w Bukareszcie w przegranym meczu z Rumunią - wtedy jeszcze grał w Legii. Jednak rozkwit jego reprezentacyjnej kariery przypadł na okres gry w Górniku. W 1957 roku Polska grała na Stadionie Śląskim w Chorzowie pamiętny mecz z ZSRR - to były eliminacje do MŚ 1958. Nasz zespół zwyciężył 2:1 a jego bohaterami była m.in. czwórka piłkarzy zmierzającego po pierwszy krajowy prymat zabrzańskiego Górnika: Edward Jankowski, Stefan Floreński, Ginter Gawlik i Roman Lentner.
A na krajowych boiskach Górnik coraz bardziej dominował, odnosząc kolejne sukcesy. Niestety, wiek jednak robił swoje i Edward Jankowski zadecydował o zakończeniu kariery na krajowych boiskach. Miał 33 lata. Ostatnie ligowe spotkanie z barwach Górnika piłkarz rozegrał również z chorzowskim Ruchem. Jednak z kibicami pożegnał sie miesiąc później - w meczu 1/16 finału w ramach rozgrywek o Puchar Polski, z zespołem Uranii Ruda Śląska - 9 grudnia 1962 roku.

Edward Jankowski był autorem pierwszej ligowej bramki dla Górnika a tym samym strzelcem pierwszej bramki w premierowych Derbach Śląska (3:1 z Ruchem). W Zabrzu grał w latach 1954-1962, a w I lidze rozegrał 140 spotkań, w których 75 razy trafiał do siatki rywali, co jest przykładem jego fantastycznej skuteczności. Jako pierwszy piłkarz Górnika zdobył dla zespołu 50 bramek. Był również 10-krotnym reprezentantem Polski - w meczach kadry strzelił 4 gole. Karierę kontynuował w Polonii Mebourne a zakończył w ROW Rybnik w 1969 roku. Jako trener, z rezerwami ROW doszedł w 1975 roku do finału Pucharu Polski. W półfinale jego zespół pokonał...Górnika!
Zmarł 19 marca 1987 roku. Został pochowany na cmentarzu w Chwałowicach.

Autor: Marek Dziechciarz

Foto: Archiwum Górnika Zabrze