Na przełomie lat 60-tych i 70-tych był jednym z najlepszych lewych obrońców na świecie. Ciężko było przy nim pograć, przekonał sie o tym nawet słynny Garrincha. Złoty medalista Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku, ostoja defensywy reprezentacji Polski, a przede wszystkim przez 3 lata piłkarz naszego Górnika. Niestety, tylko trzy, bowiem przykra kontuzja przedwcześnie przerwała jego  karierę...  Dzisiaj w dniu urodzin nie chcę po raz kolejny przypominać szczegółów biografii solenizanta. Podzielę się za to z kibicami bardzo ciekawymi  opowieściami Pana Zygmunta, których miałem okazję wysłuchać...

Opakowanie też ważne

W 1971 roku otrzymał razem z Lubańskim powołanie do zespołu...reszty świata, który miał rozegrać z zespołem Dynama Moskwa mecz pożegnalny wybitnego bramkarza - Lwa Jaszyna. Przed wyjazdem - wspomina - pojechaliśmy razem z Włodkiem do Warszawy i w siedzibie PZPN-u wręczono nam prezent dla Jaszina.  W Moskwie wystąpiliśmy obaj w II połowie spotkania. Po ostatnim gwizdku sędziego złapałem piłkę i mam ją do dziś. Po meczu wyczyściłem ją i zebrałem autografy od wszystkich - Przy okazji miał  tam możliwość zagrać z piłkarzem, którego uznawał za wzór - Włochem Giacinto Facchettim.

Wieczorem piłkarze zebrali się na imprezie w hotelu " Rossija" – kontynuuje Anczok - i pod koniec kolacji każdy wręczał prezent bohaterowi wieczoru.  Szliśmy za Węgrem który wręczył Jaszynowi oryginalną miniaturkę węgierskiego parlamentu  wykonaną z kości słoniowej, Facchetti dał gustowny sygnet, a my... zestaw sztućców w czarnej walizeczce. Dali go nam przed wylotem , opakowany  w szary papier.  Poczuliśmy sie trochę nieswojo, więc zerwaliśmy ten nieszczęsny papier i wręczyliśmy upominek bohaterowi wieczoru. Co prawda Jaszin nie zwracał uwagi na rodzaj upominków, ale jednak poczuliśmy sie jak ubodzy krewni na przyjęciu...  Pierwszy raz uczestniliśmy  w takiej uroczystości - wspomina. I właśnie  do niego niemiecki trener Helmut Schön, obecny na Łużnikach, dwa tygodnie po meczu wysłał list gratulacyjny, w którym stwierdził, że widziałby Polaka w jednym z klubów ligi niemieckiej.  

Pożar w uzdrowisku

Leczyliśmy kontuzje razem z Włodkiem Lubańskim - wspomina Pan Zygmunt - Wysłano nas wiosną 1974 roku do sanatorium w Sudetach. No cóż, wiedzieliśmy już, że mistrzostwa świata w RFN obejrzymy - ale w telewizji. Dla nas nadszedł czas rehabilitacji.  W sanatorium, wiadomo zabiegi, masaże, kąpiele borowinowe, i tak codziennie. Kiedy człowiek przychodzi do pokoju, najchętniej kładzie się na łóżko. Jest taki rozluźniony i trochę zmęczony. Wróciliśmy więc któregoś dnia po takich zabiegach do pokoju, położyliśmy się, oko samo sie zamyka, ale na szczęście dojrzałem jeszcze, że z kontaktu obok łóżka Włodka wydobywa się dym! Włodek - wołam - coś się pali . Zerwaliśmy się na równe nogi. Otwarliśmy drzwi na korytarz i zaczęliśmy dobijać sie do pokoju obok, skąd jak sądziliśmy wydobywa sie dym. I faktycznie, tam właśnie nastąpiło zwarcie w instalacji elektrycznej i już zaczęło sie palić! Podnieśliśmy alarm w budynku i dzięki temu wszystko skończyło sie dobrze. Aż strach pomyśleć, co by się stało, gdybyśmy usnęli, a od tego dzieliły nas dosłownie sekundy. A budynek w dużej części miał drewniana konstrukcję... Wszyscy gratulowali nam refleksu. Do końca pobytu nie brakowało nam przysłowiowego ptasiego mleka - kończy wspomnienie.

Wybuchowy pasażer

W połowie lat 80-tych Anczok w piłkę już nie grał. Trzeba było jednak z czegoś żyć. Miał wtedy Mercedesa, tzw. "beczkę", którą kupił za pieniądze zarobione na saksach w USA i Norwegii.  Jeździł na taksówce, bo dzięki temu mógł pracować w miejscowej Sparcie Lubliniec jako szkoleniowiec. Jechał właśnie z pasażerem w stronę dworca, gdy na poboczu pomachał ręką jakiś młody człowiek. Zażyczył sobie kursu do Częstochowy. No, z Lublińca do Częstochowy to był konkretny kurs. Pan Zygmunt wziął chłopaka i przez chwilę jechali we trzech. Gdy pierwszy pasażer wysiadł, ruszyli w stronę Częstochowy. Młody człowiek siedział z przodu obok kierowcy. Pan Zygmunt uznał, że nie wyglądał na takiego, który szasta pieniędzmi na taksówki. Jechali przez chwilę w milczeniu, po czym wywiązał sie pomiędzy nimi mniej więcej taki dialog:        
-Wie pan, że taki kurs kosztuje około 1000 złotych?      
-Mhm, odparł pasażer.
-Wie pan, chciałbym jakąś zaliczkę od pana... 
-Może być dowód osobisty - zapytał młodzieniec?        
Pan Zygmunt pokazał wtedy kilka dowodów, które leżały w schowku. To własność pasażerów, którzy nie mieli czym zapłacić po kursie. Wtedy oddawali je w zastaw i odbierali po uregulowaniu należności.
-Sam pan widzi, że to dla mnie nie jest specjalnie wiarygodny argument - stwierdził Anczok.  
-A taki byłby dobry? - zapytał pasażer. Kierowca zerknął przez ramię. Młodzieniec trzymał w ręce granat. A palec...na zawleczce!   
-No tak, to jest argument - stwierdził Anczok i kontynuował kurs w stronę Częstochowy           .
Cała historia znalazła szczęśliwe zakończenie. Co prawda w Częstochowie w chwili, kiedy z innym taksówkarzem Anczok chciał rozbroić "wybuchowego" pasażera, ten uciekł, lecz akcja milicji okazała się skuteczna.   

Wszystkiego najlepszego Panie Zygmuncie!

opr. Marek Dziechciarz   

fot. Łukasz Laskowski  /  źródło: Pressfocus